نجوایی با علمدار انقلاب                                                                          

در عالم،اسراری هست که جز به بهای "خون دل" فاش نمی شود؛...راستی،چه گفتی مولای ما در حرم امام به امام.کاش ما را به سینه پر از سکینه ات راهی بود.آه که صد سینه سخن برده بودی نزد روح الله.بیست سال است که بعد از خمینی بار رهبری این انقلاب بر دوش شماست.این بیست سال برای ما مثل یک چشم بر هم زدن گذشت و برای شما ای مولای ما، بیست سال طول کشید و این سرگذشت چه سخت گذشت.الا یا ایها الساقی که هر دودستت مست حسین بود،تحمل سختی های عشق را چه خوب به مولای جانباز ما داده ای.این صبر و این بصیرت مولای ما مدیون عنایت دو دست بریده توست.دعای مادرت "ام البنین" بدرقه راه انقلاب ماست:"یا لیت شعری اکما اخبروا،بان عباسا قطیع الیمین".در "ناحیه علقمه" ما هر روز باید "زیارت عباس" بخوانیم:"السلام علیک ایها العبد الصالح".این شکرانه پیروزی ماست.ما ممنون توایم ابالفضل.بوسه می زنیم بر دستان بریده ات.آستانه انقلاب ما در دستان بریده توست.در برابر لب های تشنه ات،گلوی خشکیده ات،سر تعظیم فرو می آوریم."کل یوم تاسوعا"."کل ارض خیمه العباس"."کل نهر علقمه".بریده باد زبانی که نخواند "سقای دشت کربلا ابالفضل"."اربعین" نزدیک است؛ای حضرت مهتاب،در این شب تنگ و تاریک فتنه از نور بصیرتت به صورت ما هم عنایتی کن.آخر ای ماه،تو تنها قمر بنی هاشم نیستی.تو ماه بنی آدمی.سقای دشت کربلا،انقلاب ما بیمه دستان بریده توست.مولای ما امان نامه دشمن را با دستان توست که پاره می کند.بیست سال است که ما هر زمان دل مان برای خمینی تنگ می شود مولای مان خامنه ای را نگاه می کنیم.خامنه ای،خمینی دیگر نیست؛همان امام است؛به صلابت امام،اما از امام،مظلوم تر.به تنهایی امام اما از امام تنهاتر.به غریبی امام اما از امام غریب تر.بیست سال رهبری زمان کمی نیست.بیست سال،که دشمن برای هر دقیقه بلکه هر ثانیه اش نقشه کشیده است.فتنه اخیر باورم هست به حوادث هفت ماه پیش بر نمی گردد.بیست سال است که مولای ما با تدبیر،مبدل به رویا کرده است برای دشمن،تغییر نظام ما را.مولای ما!بیست سال است که خواب دشمن را آشفته کرده ای و کارزارش را آشفته بازار. بیست سال است که علمدار انقلابی،با دستانی که زخمی از خصم و نشانی از جانبازی دارد.بیست سال است که چون مرد پای پیمان ات با امام ایستاده ای.پاره پاره کرده بودند اینها وصیت نامه شهدا را،اگر چون شمایی مولای ما نبود.اگر شما مولای ما نبودی،اینها اندیشه امام را در همان جماران حبس کرده بودند.اینها امام را برای موزه می خواستند.اینها حتی به روح امام "جام زهر" دادند.اینها انتقام امام را از شما می خواهند بگیرند.با اینها بود به روح امام هم زور می گفتند و یک "صحیفه نور" دیگر برایش می نوشتند که در هر صفحه اش هزار بار "باج" داشته باشد و هزار بار "تاج".اینها دنبال "تخت" شاه اند نه صندلی امام.اینها حکایت دوری و دوستی،دل شان برای "شاه" تنگ شده اما انگار نه انگار که بیست سال است امام را ندیده اند.اینها می خواهند در "تخت جمشید" به جای "کورش" با "اسکندر" بیعت کنند:"ای کورش،آسوده بخواب که ما حتی با اسکندر هم در پیمان "5 + مقدونیه" آشتی می کنیم"."چنگیز" هم ذاتش آدم خوبی بود.تقصیر "آرش" بود که در مناظره آن تیرها را رها کرد طرف پسر رستم."فردوسی" شاعر بود و از اصول دیپلماسی چیزی سر در نمی آورد؛"اگر در برابر دشمن سر تعظیم فرو آوریم از آن به که خود را به کشتن دهیم"!بسی رنج بردی آقای فردوسی در این سال سی اما نه آن اندازه که مولای ما در این بیست سال بعد از امام زجر کشیده است.اینها می خواهند "عجم" را به دستور زبان سفارت انگلیس زنده نگه دارند.سعدیا،"حافظ" بی بصیرت نمیرد هرگز،مرده آن است که شفاف موضع گیری کند!به جان لسان الغیب همه چیز برعکس شده.آتش فتنه حتی به دامان شعر هم سرایت کرده:آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است؛با دوستان،خیانت با دشمنان،مروت!آقای شاعر،"شهریار" کی گفت:"علی دیکتاتور است؛برو ای گدای مسکین در خانه طلحه را بزن"؟!آیا مرد آن است که در کشاکش دهر،یک باجی هم به دشمن دهد؟!مگر نگفت:"غلام همت آنم که زیر چرخ کبود ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است"؟!نه،مولای ما سید علی،غلام نمی خواهد؛راحت انتقاد کنید.راحت نامه بنویسید.راحت جام زهر تعارف کنید.راحت ناسزا بگویید.شعار "مرگ بر اصل ولایت فقیه" با شما،آشتی کردن با ما.هلهله کشیدن در عاشورا با شما،میانجی گری با ما.گرگ شدن با شما،خر شدن با ما.هار شدن با شما،هالو شدن با ما.خار شدن با شما،چشم شدن با ما.استخوان شدن با شما،گلو شدن با ما.بریدن با شما،بی سر شدن با ما.عایشه شدن با شما،احترام سران فتنه با ما.دیکتاتوری با شما،شنیدن شعار مرگ بر دیکتاتور با ما.راحت باشید؛هر چقدر بیشتر فتنه کنید،نظام بیشتر برای تان محافظ می گذارد.مهد دموکراسی  ایست اینجا.اینجا ما از آن طرف بام افتاده ایم.30 سال است که در تلوزیون جمهوری اسلامی،"دیالمه" سانسور بود.30 سال است وصیت نامه یک شهید را در تلوزیون،کامل نخوانده اند.30 سال است که حضرات رنگ خون به خود ندیده اند.آخرین بار کی و کجا بر دستان پدر یک شهید بوسه زده اید.آنکه این عهد فراموش نکرده مولای ماست.دیروز یکی برایم کامنت گذاشته بود:"آیت که بود"؟جواب دادم:"آیت،آیت الله نبود اما آیت خدا بود.آیت، معما نبود،کلید قفل معمای امروز بود.آیت لباس شخصی بود.منافقین را خوب می شناخت.آیت 30 سال  پیش پی به نفاق سران فتنه برده بود".رسانه ملی 30 سال است که آیت را به این آیت الله های قلابی فروخته است.کجا هستی ای آیت خدا تا این روزهای ما را ببینی؟کجایی دیالمه؟...اینجا "سید علی" تنهاست و اصلا ما مانده ایم که او را با که مقایسه کنیم؛مولای ما علی نیست که قنبر بخواهد،موسی نیست که هارون بخواهد،حسین نیست که زینب بخواهد.خمینی نیست که بسیجی بخواهد.پس کیستی خامنه ای که این چنین تنهایی.اینجا برای هر پروانه ای که دور شمع ولایت می گردد، یک حرف در می آورند.اینجا خواصی که قرار بود ناطق باشند،خاصیت خود را از دست داده اند و سکوت کرده اند.نه شیر می دهند نه بار می برند. به جای آنکه آدم نهج البلاغه باشند شتر این کتاب شده اند.اصلا شاید "دجال" همین فتنه ای باشد که ما بدان دچار شده ایم.شاید این جمعه از غصه دق کنیم شاید.باز  هم نیا.خبر آمدن تو که نیامد،کاش خبر مرگ ما بیاید...اما کاش که همسایه ما می شدی.کاش "آقاسی" زنده بود.بهترین ابیات را می سرود برای این روزها:"پاک کن از دامن دین ننگ را،این عروسک های رنگارنگ را".پاک کن مولای ما از دامان انقلاب این مهر به لب زده ها را.

                                               ***

در عالم،اسراری هست که جز به بهای "خون دل" فاش نمی شود.کاش گفته باشی اسرار درونت را به امام.شما ای مولای ما، شاید با امام در پاریس نبودی،شاید در جماران همسایه امام نبودی،اما همسایه آرمان امام بودی و با امام بودی،حتی بعد از امام.شما بیست سال است که ندیم و هم نشین آرمان امامی.صحیفه امام در دستان توست و وصیت نامه اش معیار راهت.چه می ماند از آن فریاد،اگر حنجره شما نبود.چه می ماند از آن علم،اگر دستان مجروح شما نبود.خمینی در حسینیه جماران می ماند اگر خامنه ای نبود.اینها در سر سودای سود دارند و غم بود و نبود.آنکه دغدغه انقلاب داشت،شما بودی.شما کی گفتی این انقلاب بی نام آقازاده ها در هیچ کجای جهان شناخته شده نیست؟!وقت عزیزت بیست سال است که وقف امام شده.شما ای مولای ما،یادت هست بغضی که در گلو داشتی،وقت قرائت وصیت نامه امام؟..."من از خدمت همه خواهران و برادران مرخص و به سوی جایگاه ابدی سفر می کنم".هیچ کس جز شما لیاقت خواندن آن وصیت نامه را نداشت:"من در میان شما باشم یا نباشم،اجازه ندهید این انقلاب دست نااهلان و نامحرمان بیافتد".گویی مخاطب امام،شما بودی ای مولای ما.خط امام،خط شماست.شما از روی وصیت نامه امام برای ما مشق عشق می نویسی در شبهای پر از حادثه انقلاب.سرمشق های تو را امام گفته بود.اینها دارند در کلاس براندازی از روی غرب دیکته می نویسند.اینها اسلام را به دموکراسی فروختند و عجبا که چه ارزان فروختند.اینها فروختند دموکراسی را به دیکتاتوری.رای ملت را به منیت.ولایت را به حکمیت.وصیت نامه امام را به نامه های سرگشاده.جماران را به نیاوران.فکه را به مکه.خدا را به کعبه.علی را به رنگ سبزمعاویه.حسن را به همسرش.حسین را به آقازاده معاویه."آقا" را به "آقا زاده ها".خانواده شهدا را به خاندان هزار فامیل.دریا را به مرداب.انقلاب را به ضد انقلاب.اسلام ناب را به مردان با حجاب.کربلا را به کوفه. جزایر مجنون را به جزایر هاوایی.ولایت عشق را به ایالت عیش."همت" را به غفلت."باکری" را به ندا.ندا را به فریب."امن یجیب" را به وردهای عجیب.هنر را به بازیگران غریب.دولت حماس را به ملت اسراییل.آزادگی را به مجسمه آزادی.مالک را به ابوموسی.چهارده خرداد را به یازده سپتامبر.خمینی بزرگ را به بوش کوچک.بت شکن را به بت.ابراهیم را به نمرود.نوحه نوح را به فرزند نوح.فرشته را به ابلیس.سر حسین را به یک مشت گندم.عطش را به آتش.آب را به سراب.خواب اصحاب کهف را به رویای دشمن.سکه اصحاب کهف را به دلار کاخ سفید.سگ اصحاب کهف را به روباه پیر.غار اصحاب کهف را به خانه اغیار.اصحاب کهف را به برادران یوسف.سوره کهف را به سوت و کف.کهف را به عنکبوت."بیت رهبری" را به "اوهن البیوت".رهبر را به قائم مقام.حقیقت را به مصلحت.شهادت را به اسارت.آزادگی را به بردگی.بندگی را به آزادی.نماز را به یوگا.مدینه را به شام.حنجره حسین را به شمر.علی اصغر را به حرمله.علی اکبر را به سم اسب.عاشورا را به آشوبگران.زیارت عاشورا را به تورهای مسافرتی.زیارت جامعه را به جامعه مدنی.مدینه النبی را به دهکده جهانی."ملاصدرا" را به "مک لوهان"."مطهری" را به "سروش"."بهشتی" را به "فوکویاما".ما را به "اوباما"."آیت" را به "مصدق"."دیالمه" را به "موسوی"."بنت الهدی صدر" را به "رهنورد"."متوسلیان" را به "بنی صدر"."صد" را به "نود".یتیم نوازی را به توپ بازی.صداقت را به نفاق.رای را به SMS.آحاد مردم را به نامرد مردم.سجاده را به فرش.دین را به زمین.غم خواری را به زمین خواری.جانبازی را به باندبازی.تهذیب را به تحزب."در خیبر" را به باب مذاکره.ذوالفقار را به تسامح.ذوالجناح را به تساهل.دفاع را به تخریب.جنگ تحمیلی را به جنگ نرم.نوای نینوا را به صدای آمریکا.سرخ علوی را به سبز اموی.اروند را به کیش.میش را به گرگ."علی" را به "جرج"."نصرالله" را به "سوروس".حزب الله لبنان را به برج های دوبی."کانال کمیل" را به کانال های سکسی.خون شهدا را به منازعات سیاسی.ولایت را به احزاب سیاسی.پلاک شهدا را به "پلاک سیاسی" و به جای اقلیم امام،اینها سر از گلیم VOA در آوردند و عهد خود را گسستند و به سپاه BBC پیوستند.ببین از که بریدند و با که پیوستند.چه بد معامله ای کردند با گذشته خویش.حوای آدم را به هوای نفس فروختند و آدم را به آدم برفی و در 9 دی آب شدند از خجالت ملت،ازگرمای آفتاب.

                                             ***

در عالم اسراری هست که جز به بهای خون دل فاش نمی شود.کاش گفته باشی اسرار درونت را به امام.آنکه پای خون شهدا ایستاد شما بودی ای مولای ما.پای اینها روی لاله هاست.اینها شقایق را پژمرده کردند.به بهانه حرس کردن شاخ و برگ های زائد؛بخوان به اسم اصلاحات، می خواستند ریشه درخت انقلاب را بزنند.به خمینی می گفتی اینها را.می گفتی که از آبروی شان برای انقلاب امام مایه نگذاشتند.می گفتی سکوت شان را.می گفتی دعوت شان را به آشوب.می گفتی دست شان را در دست دشمن.می گفتی که دشمن از حنجره آنها چه ها گفت.می گفتی که استوانه ها تنهایت گذاشتند.می گفتی که این بار سنگین است.می گفتی که زخم زبان می زنند.می گفتی این صحنه آرایی ها را.این لشکر کشی ها را.می گفتی از آنهایی که قرار بود دست شان در دست تو باشد اما برایت سرگشاده ترین نامه ها را نوشتند.می گفتی که از همان اول هم ولایت فقیه را قبول نداشتند.می گفتی از ما و از رنجی که می بریم.از آلام ما.می گفتی که ما در این بیست سال یک آن تنهایت نگذاشتیم.می گفتی از عشق مستدام ملت به ولایت.می گفتی که ما از کوران این فتنه کور،رو سفید بیرون آمدیم.می گفتی که خواص،بابت گفته ها و نگفته ها مردود شدند.می گفتی سکوت شان را وقت فریاد و سکون شان را وقت حرکت.می گفتی از قصه پر غصه بی بصیرتی.می گفتی که عهد شکستند.می گفتی به امام متن نامه ها و بیانیه ها را.می خواندی برایش.می گفتی به امام که پای رای مردم ایستاده ای، به هزینه اتهام.به بهای آبرو.می گفتی پای آرمان امام ایستاده ای.می گفتی از عوالم انقلاب.از این روزهای سرد.می گفتی که زخم توده های آرزومند را التیامی.می گفتی از سختی های رهبری.رسول نبودن و پیامبری.امام نبودن و راهبری.می گفتی از اندوه و غم پنهانی خویش.می گفتی که در این بیست سال رهبری بر شما ای مولای خوبی ها چه گذشته است:سرخوش زسبوی غم پنهانی خویشم/چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم/در بزم وصال تو نگویم ز کم و بیش/چون آینه خو کرده به حیرانی خویشم/لب باز نکردم به خروشی و فغانی/ من محرم راز دل طوفانی خویشم/یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی/عمری است پشیمان ز پشیمانی خویشم/از شوق شکر خند لبش جان نسپردم/شرمنده جانان ز گران جانی خویشم/بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر/افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم/هرچند "امین"،بسته دنیا نیم اما/دل بسته یاران خراسانی خویشم.

منبع:قطعه 26