دوباره نگاهی به حیاط کردیم .سایه از دیوار بالا می آمد.گفتم : حتماً خودشه ! .چند روز بود که شوهرم نمی توانست مدرسه را نظافت کند .کمرش درد می کرد . مدیر چند بار جلوی دانش آموزان شوهرم را تحقیر کرده بود.تهدید کرده بود که اخراجمان می کند . اثاثیه مان را می ریزد بیرون .
فکر کردیم شب را بیدار بمانیم ببینیم کار کیست ؟ نزدیک صبح بود که سایه از دیوار بالا آمده بود و حیاط را جارو می زد .با شوهرم رفتیم توی حیاط .دانش آموز کوچک اندامی بود که چهره اش آشنا به نظر می رسید .وقتی ما را دید سرش را زیر انداخت و سلام کرد . گفتیم :اسمت چیه ؟! .جواب داد :عباس بابایی .گفتم پدر و مادرت ناراحت می شوند اگر بفهمند که به جای درس خواندن مدرسه را جارو می کنی .گفت : من که به شما کمک می کنم خدا هم در درس خواندن به من کمک خواهد کرد .
شهید امام رضا(ع)- ماجرایی خواندنی از پیدا شدن یک شهید
|
اوایل سال 72 بود و گرماى فکه.
در منطقه عملیاتى والفجر مقدماتى، بین کانال اول و دوم، مشغول کار بودیم.
چند روزى مى شد که شهید پیدا نکرده بودیم. هر روز صبح زیارت عاشورا مى خواندیم و کار را شروع مى کردیم. گره و مشکل کار را در خود مى جستیم. مطمئن بودیم در توسلهایمان اشکالى وجود دارد.
آن روز صبح، کسى که زیارت عاشورا مى خواند، توسلى پیدا کرد به امام رضا(ع). شروع کرد به ذکر مصائب امام هشتم و کرامات او. مى خواند و همه زار زار گریه مى کردیم. در میان مداحى، از امام رضا طلب کرد که دست ما را خالى برنگرداند، ما که در این دنیا هم خواسته و خواهشمان فقط باز گردان این شهدا به آغوش خانواده هایشان است و...
هنگام غروب بود و دم تعطیل کردن کار و برگشتن به مقر. دیگر داشتیم ناامید مى شدیم. خورشید مى رفت تا پشت تپه ماهورهاى روبه رو پنهان شود. آخرین بیل ها که در زمین فرو رفت، تکه اى لباس توجهمان را جلب کرد. همه سراسیمه خود را به آنجا رساندند. با احترام و قداست، شهید را از خاک در آوردیم. روزى اى بود که آن روز نصیبمان شده بود. شهیدى آرام خفته به خاک. یکى از جیب هاى پیراهن نظامى اش را که باز کردیم تا کارت شناسایى و مدارکش را خارج کنیم، در کمال حیرت و ناباورى، دیدیم که یک آینه کوچک، که پشت آن تصویرى نقاشى از تمثال امام رضا(ع) نقش بسته، به چشم مى خورد. از آن آینه هایى که در مشهد، اطراف ضریح مطهر مى فروشند. گریه مان درآمد. همه اشک مى ریختند. جالب تر و سوزناکتر از همه زمانى بود که از روى کارت شناسایى اش فهمیدیم نامش «سید رضا» است. شور و حال عجیبى بر بچه ها حکمفرما شد. ذکر صلوات و جارى اشک، کمترین چیزى بود.
شهید را که به شهرستان ورامین بردند، بچه ها رفتند پهلوى مادرش تا سرّ این مسئله را دریابند. مادر بدون اینکه اطلاعى از این امر داشته باشد، گفت:
«پسر من علاقه و ارادت خاصى به حضرت امام رضا(ع) داشت...».
از خاطرات برادران تفحص |
